Ze kunnen wel zeggen dat het meevalt, maar ik moet het doen en ik vind het helemaal niet zo makkelijk!
Ik weet dat het is wat jij denkt als het gaat over een andere baan zoeken of over iets doen aan je onvrede op het werk, maar ik wilde het even over iets anders hebben.
Het is doodeng en ingewikkeld
Ik dacht namelijk letterlijk precies hetzelfde toen ik van de zomer op de mountainbike stapte in de Ardennen! Nooit eerder gedaan, elektrische mountainbike gepakt omdat ik dacht: “Op een gewone fiets kom ik helemaal die berg niet op” en terwijl ik er mee bezig was, vond ik allemaal maar doodeng en ingewikkeld. “Moet ik nu wel of niet remmen?” “Welke rem was ook alweer voor?” “Help! dat is wel heel steil omlaag!” “Oh ik moet ook nog schakelen!” Terwijl ik op de fiets zat dacht ik alleen maar: “Waren we toch maar gaan kanoën”
Op dat moment had ik overduidelijk géén ruimte voor andere gedachten, maar later moest ik terugdenken aan de tijd dat ik aan het onderzoeken was of ik uit mijn baan als jurist zou stappen. Dat voelde toen net zo doodeng als dit.
Opletten dat je niet in de afgrond kukelt
16% hellingen naar beneden (geloof me, dat is steil!), kiezeltjes op de weg, steentjes die onder je banden wegschieten, afgronden waar je zo 10 meter omlaag kukelt als je niet oplet, en ik op twee dunne bandjes in een rotvaart daar tussendoor. Ik vond het DOODENG. Het opzeggen van mijn baan, en het afdalen van die hellingen. Allebei.
Iedereen zegt: Dan ge je toch gewoon solliciteren?
Ik weet dat jij ook zo kijkt naar je werk en het idee alleen al dat je dat moet verlaten. Iedereen zegt tegen je: “Oh joh, dan ga je toch gewoon solliciteren?” “Dan zoek je toch lekker wat anders?” En jij denkt alleen maar: Ja, jij hebt makkelijk praten. Maar ik moet het doen. Ik moet langs al die afgronden. Ik moet zorgen dat ik niet uitglijd over die kiezeltjes! Want als ik dat wel doe, dan kan ik straks mijn huis niet meer betalen, dan ben ik nog verder van huis!
Na afloop geniet ik van het resultaat
Maar, toen ik van die zomer op die prachtige dag in juli, de meeste hellingen had overleefd, alle afgronden achter me lagen, en ik het lange laatste stuk naast het water door de bergen fietste: Was ik apetrots op mezelf dat ik het gedaan had! Dat ik het kon, terwijl ik niet had gedacht dat ik het kon. Toen voelde ik me toch geweldig. Toen genoot ik zo ontzettend van de zon op mijn huid, afgewisseld met de koelte van de schaduw van de bomen. Ik genoot van het uitzicht en van al het groen in de Ardennen. Net zoals ik nu elke dag geniet van het resultaat van dat ik ooit besloot van baan te veranderen.
Je doet het niet zomaar ‘eventjes’
Want nu mag ik elke dag vrouwen coachen die vastzitten in hun werk en niet weten hoe ze eruit moeten komen. Anderen, dat ben ik met je eens, hebben makkelijk praten. Je doet het niet zomaar. Het is niet zomaar ‘eventjes een andere baan zoeken’. Het is echt een flinke bergtocht, met afgronden en kiezeltjes. En ik weet de weg.
Wil jij ook weer in de zon fietsen?
Ik zou het ontzettend tof vinden om ook jou daar doorheen te helpen. Herken jij jezelf hierin? Schrijf je dan nu in voor het Werkelijk Werkplezier traject, zodat jij ook zo snel mogelijk in de zon fietst!
